Stara katedra

Strach pomyśleć jak bardzo kraina zmieniła się po przejściu zarazy. Nawet dawne tereny Mrocznych, choć wydawało się iż już wcześniej były pełne śmierci i posępności, stały się jeszcze bardziej ponure i opuszczone.
Lantia szła powoli po zszarzałej, pokrytej warstwą śniegu glebie, słysząc za sobą kroki Fehu. Większość nor wykopanych przez niegdysiejszych Mrocznych niezbyt nadawało się na schronienia. Nikt nie zaglądał do nich od miesięcy. Z wielu czuć było pleśń i stęchliznę.
Srebrnooka zatrzymała się w pewnym momencie i skręciwszy w prawo wlazła pod pochyły głaz opierający się czubkiem o fundamenty świątyni. Kamień osłaniał przed światem niewielkią, jednokomorową jamę. Lantia usiadła wygodnie pod jedną ze ścian, tam gdzie sklepienie było niższe i mogłoby przeszkadzać szamance.
- Lepsze to niż nic. Co chcesz jeszcze wiedzieć? Czy to, co ci powiedziałam nie wystarczy żeby podsunąć ci jakiś pomysł?

Fehu, za przykładem Srebrnookiej, również usadowiła się wygodnie we wnęce. Jej uwadze nie uszło zagęszczenie się mrocznego klimatu, jakim wcześniej dysponowało to miejsce. Jednak nie przeszkadzało jej to ani trochę. Widziała w życiu gorsze miejsca i scenerie.
-Pomysłów jest kilka... - zaczęła, ponownie kierując swą uwagę na Lantię. -Jednym z nich jest to, że nawiedza cię duch, którego z nieznanych mi powodów, nie mogę wyczuć. Drugim jest to, że, również z niewiadomych mi przyczyn, otrzymujesz od kogoś wiadomości i obrazy. Pytanie tylko brzmi, czy jest to wynik opętania, czy dowód twojej choroby umysłowej - zakończyła swój pierwszy wniosek. Jej ton był rzeczowy i raczej niewzruszony. Teraz czekała na reakcję szczenięcia.

Po obliczu Lantii najpierw przemknęło lekkie zdziwienie, być może połączone z niedowierzaniem, a następnie pojawiła się na nim delikatna podejżliwość.
- Czyli istnieją dwie możliwości? - Raczej stwierdziła niż zapytała. - Albo siedzi mi w głowie czyjaś dusza, która bawi się moim ciałem, a ty nie jesteś w stanie mi pomóc, albo jestem chora umysłowo i też nie jesteś w stanie mi pomóc?
W jej głosie słychać było jakąś dobrze skrywaną, lecz jednak słyszalną drwinę. Mało który wilk potrafiłby tą delikatną nutę w głosie Elegii wykryć, wiele jednak dostrzegłoby błysk w jej srebrnych oczach, jakby z rozbawienia.
Przeciągnęła się i wyglądało to tak, jakby zaraz miała wstać i ruszyć z miejsca dzikim cwałem. Nic podobnego jednak nie zrobiła. Dalej siadziła spokojnie pod niskim sklepieniem i próbowała odnaleźć wzrok szamanki. Po chwili zaniechała i tego. Brak źrenic w ślepiach Fehu był niemal irytujący.

Milczenie Fehu mówiło samo za siebie. Jej oczy były skierowane wprost na Lantię. Lecz bynajmniej nie w celu podziwiania jej osoby. Starała się wyłapać coś wokół niej, jakiś sygnał lub blask. Cokolwiek.
-Potrafisz to wywołać? - zapytała w końcu. Może podczas jakiegoś "ataku" stanie się jasne, co nęka tę wilczycę. Bo jak na razie była w kropce. Głosy też stały się dziwne milczące. Jakie to było do nich podobne...

Zaśmiała się krótko i płytko. Nie wierzę.
- Nie sądzę. - Przekrzywiła lekko łeb i odchrząknęła. - Chyba tylko zabieram ci czas, szamanko. Właściwie, to nie pamiętam co się ze mną działo przed zarazą, a odkąd opuściła mnie gorączka nie zdarzyło mi się stracić nad sobą kontroli. O ile mi wiadomo, świat widzę tak samo jak wy, to jest bez niczego odbiegającego od normalności. Nie słyszę też głosów czy czegoś w tym stylu. A skoro i ty niczego nie wyczuwasz... - Uśmiechnęła się. - Chyba minęło. Dziękuję ci za pomoc... I wybacz, musiałam w jakiś sposób to sprawdzić.
Gdy powiem o tym Morii... Może zmieni zdanie? Wstała, machnęła ogonem na pożegnanie i wyślizgnęła się ze schronienia. Gdy tylko czuły nos Lantii pochwycił powiew wiatru, uderzyła weń nieznana, świeża woń... Wilka. Nieznana Wataha? Nie... Ich zapach był inny... A poza tym oni nie żyją. Przecież widziałam. Zaintrygowana ruszyła nieco chwiejnym kłusem w kierunku źródła woni.

Fehu wysłuchała wypowiedzi Srebrnookiej, po czym obserwowała jej odejście. Siedziała w milczeniu w niewielkiej jaskini, nie wiedząc co z sobą zrobić. Znów została sama, choć towarzystwo Lantii nie sprawiało jej aż takiej radości.
Czy czuła się winna, że nie potrafiła jej pomóc? Albo głupia, ponieważ nie wiedziała, co jej jest? Właściwie, ciężko było to stwierdzić po jej postawie, która była jak zwykle obojętna i niewzruszona. Wewnątrz czuła się pusta. Tak jak dawniej...
Zebrała więc siebie oraz swoją pustkę i wyszła z groty. Uda się na poszukiwanie czegoś, co wypełni jej czas.


[z/t]