Gniew Kami

Szła, szła, szła... dłuuugo szła. W końcu zrobiła się głodna, ale co zjeść gdy wszędzie zimno, a zwierzyny ni widu ani słychu? No co? Odpowiedź jest oczywista. Ryby. Przepyszne i zdrowe ryby. Albi natychmiast zaburczało w brzuchu. Oblizała się i podeszła do zamarzniętego morza. Uważnie przyglądnęła i poszukała miejsca gdzie lód jest najcieńszy. Oczywiście nic nie zauważyła, więc poszła kilka metrów dalej. I nagle dostrzegła... dziurę. Piękną, prawię równą dziurę w zamarzniętej pokrywce morza. Znajdowała się tylko kilka metrów od wybrzeża. Podbiegła szybciutko do niej i spróbowała złapać coś do jedzenia. A może tam już żadnych ryb nie ma? Wszystkie mogła wystraszyć swoim sapaniem... chyba.

Za którymś razem poczuła ciepłe ciało w uścisku swoich szczęk. Warunkowym odruchem pociągnęła je do góry - zdobycz była lekka niczym pierze. Nienaturalne. Lecz, mimo to, wciąż nie mogła wytachać zdobyczy na lód, gdyż była zbyt duża. Tęgie, acz wychudłe wilcze cielsko na raz drgnęło i uczepiło łapami brzegów przerębli.
Otrzepał do szczętu przemoczone futro i zwrócił pysk pokalany świeżą juchą w kierunku samicy.

Trudno było wyciągnąć to coś z przerębli, ale jeszcze trudniej było na to patrzyć. Przemoczone futro na ohydnym cielsku, z ohydnym pyskiem. Zdecydowanie nie w typie Albi.
Po pierwszym szoku (i oględzinach) wilczyca nie wytrzymała i spytała:
-Czy na dole są ryby?
O głodzie nie powinno się zapominać,  nawet w towarzystwie zaskakujących przypadków. Jeśli zaś chodzi o nieśmiałość lub rozwagę, nie dotyczy ona młodego wilka. Więc nie będzie uciekać, ani walczyć z nowo wyciągniętym.

Rdzawa sierść śmiesznie posklejała się pod wpływem wilgoci.
- Ryby? Ah... na cóż ci one? - wycharczał.
Jego pomarańczowe, opalizujące ślepia wykręciły szaleńczy młynek kierując czarne ogniska źrenic pomiędzy tylne łapy młodej wadery. Ni z tego, ni z owego zakręcił się dookoła, co, biorąc pod uwagę gabaryty kości obciągniętych resztką mięśnia, wyglądało wyjątkowo pokracznie, po czym obszedł rudą dokoła.
A lód trzeszczał.