Wodospad Zguby

Podeszła ostrożnie i bardzo, bardzo powoli do miejsca, gdzie woda była najpłytsza. Stała na ostatnich suchych kamieniach. Przed nią była woda. Mokra, lodowata, dusząca woda. Nic przyjemnego. Nic, co można by było w mniemaniu Lantii lubić. W głowie jej się nie mieściło, że ktoś naprawdę może kochać jak ta bezbarwna ciecz zalewa mu oczy, uszy i nos. Pić - owszem, można, a nawet trzeba, ale żeby wskakiwać do niej i z przyjemnością narażać się na utonięcie? Głupota...
Zdawszy sobie sprawę, że stoi w miejscu już od jakiegoś czasu i beznamiętnie wpatruje się w niespokojną toń, zdecydowała się wreszcie wleźć do rzeki. A nuż czarny basior idący za nią zacząłby coś podejrzewać...
Krok za krokiem, znajdowała się coraz głębiej. W połowie szerokości  rzeki, gdzie nurt był najmocniejszy, woda sięgała jej niemal do łba. Siła ciągnąca ją w dół, ku morzu, była zbyt silna by Srebrnooka dalej mogła iść po dnie w kierunku drugiego brzegu. Z wielkim wysiłkiem zaczęła więc płynąć, błagając w myślach by ta przeprawa skończyła się jak najprędzej.
Gdy wreszcie udało jej się dotrzeć na płyciznę, wyskoczyła z wody i otrzepała się. Nie powiedziawszy ani słowa, ruszyła truchtem na północ, wzdłuż rzeki. Najpierw trzeba będzie wleźć na górę... Spojrzała ukradkiem na wodospad.

- No co Ty nie powiesz - mruknął ruszając za nią. Po chwili opuścili Brzozowy Zagajnik i dotarli do bystrej rwącej rzeki , której nurt szybko płynął przez las. Wilk zamoczył niepewnie przednia łapę. Woda była lodowata. W końcu niedawno puściły lody. Spojrzał pytająco na szarą wilczyce, która podeszła do wody i jakiś czas stała w bezruchu, jakby walcząc ze swoim strachem. Czekał w milczeniu na to co postanowi. Po dłuższej chwili zaczęła płynąć i po kilku minutach znalazła się na drugiej stronie rzeki. "Drobnostka", pomyślał widząc jak otrzepuje się z wody, po czym sam wszedł do koryta rzeki. Zrazu porwał go wartki prąd. Zaczął przebierać szybko wszystkimi czterema łapami walcząc ze znoszącym go nurtem. Płynął wytrwale przebierając miarowo łapami, aż w końcu poczuł pod nimi piaszczysty grunt. Po chwili wyszedł z wody i otrząsnął się rozpryskując wokół zimną wodę, którą była przesiąknięta jego długa, gęsta sierść.
- Niezła kąpiel - uśmiechnął się do wilczycy szelmowsko.

Postanowiła zignorować wypowiedź basiora. Była spragniona krwi, nie rozmów. Fuknęła tylko coś pod nosem, po czym wskoczyła na leżący przed nią głaz. Nie, nie chciała wspinać się po wilgotnej, omszonej skale, z której z takim hukiem spadała rozwścieczona rzeka. Wolała obejść wzniesienie.
Spojrzała na towarzyszącego jej wilka, rada z faktu iż jaj głowa znajdowała się wyżej.
- Wodospad ten nazywamy Wodospadem Zguby. Wierz mi, nie bez przyczyny. - uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Obejdziemy go. Miejsce, do którego zmierzamy, zwie się Kotliną Urodzaju. Dotrzemy tam najkrótszą drogą, przez Dolinę Cichego Klekotu. Od teraz trzymasz mordę zamkniętą aż do odwołania.
Była zła gdy na niego patrzyła. Była zła gdy się odwróciła. Była zła, gdy zniknęła wśród drzew i krzewów porastających brzeg.