Jest piękne, napawa wilki optymizmem i lekkością ducha, bo zapominają o problemach, kiedy szum morza wpada im w ucho już w Lesie Posejdona. Nie można się oprzeć wrażeniu, że morze tutaj to odrębny organizm.

Las jest granicą pomiędzy pozostałymi terenami krainy a morzem i piaszczystą plażą. Rosną tutaj głównie brzozy, rzadziej dęby.

Teren zgubny, a nurt zdradziecki i niebezpieczny... Porwie Cię w mroczne odmęty, by nakarmić chmary pijawek będących solą tej rzeki. Niemal pod każdym kamieniem czy kłodą znajdziesz grupkę juchożernych pierścienic, których przyssawki wytrwale czekają kolejnej ofiary. O ile mieszkańcy ciemnych wód nie pozbawią cię resztki witalności i tak niechybnie zginiesz u ujścia tej rzeki, gdy spadniesz z Wodospadu Zguby prosto na twarde skały, a twoje truchło przyozdobi resztki innych, lecz równie ciamajdowatych czy aroganckich podróżnych.

Gałęzie drzew wyciągają się tutaj ku niebu w niemej modlitwie za dusze zmarłych wilków. Cmentarz okryty jest mgłą, która nadaje mu ponurej atmosfery. Szczenięta nie znajdą tutaj rozrywki, dorośli jedynie zadumę i smutek.

Równina ta różni się od Pola Oświeconych wieloma rzeczami - tutaj jest więcej zboża niż kwiatów, nie spotkasz też krzaków czy kamieni. Teren wydaje się nie mieć końca, i sięgać zielenią traw za horyzont...

Niebezpieczna okolica, pełna stromych krawędzi i osuwających się spod łap kamieni. Jeśli jakimś cudem dotrzesz na szczyt, nagrodą będzie piękny widok. Czasami, prawdopodobnie jest to związane układem planet, możesz mieć okazję posłyszeć Szept Sprzed Eonów. Wiele rozumnych istot oszalało pod wpływem tych dźwięków, przedwiecznych słów niosących mistyczny przekaz.

Miasto niegdyś zamieszkiwane przez ludzi, pełne życia, dziś opustoszałe i posępne. Najprawdopodobniej nie znajdziesz tu nic poza opuszczonymi budynkami, kośćmi lub roślinami o nietypowym wyglądzie, które powoli zaczynają przejmować kontrolę nad miastem, wyrastając z ziemi pomiędzy brukiem lub wspinając się pnączami po ścianach.