Cmentarz Marsa

Ciemna postać siedzi na drewnianej szubienicy. Wyprostowana dumnie, nieruchoma, niemal niedostrzegalna w ciemnym, zimowym świetle. Gdyby nie śnieg, który przesadnie kontrastuje z futrem stworzenia nikt nie domyślałby się nawet że ktokolwiek przebywa na Cmentarzu Marsa.
Rachel wpatrywała się swymi bursztynowymi oczyma w drzewa będące przed nią, lecz prawdopodobnie tylko ona coś w nich widziała. Spojrzenie miała bowiem puste, pysk bez wyrazu, toteż każdy szybko domyśli się, iż jest pogrążona w myślach. Wspomnienia ogarnęły jej umysł, wszystkie na raz. Myślała o tym, co było dawno. Myślała o tym, co wydarzyło się gdy była szczeniakiem. Zaraz potem nadeszły czasy swobodnego życia w Królestwie. Chyba była wtedy szczęśliwa.
Teraz jednak, na niedługo po zarazie, odczuwała dziwaczną pustkę. Jeszcze nie zdążyła się pozbierać po tym, jak odkryła jaki z niej tchórz. Bowiem choć od dawna chętnie walczył, igrając ze śmiercią, w czasie Zarazy każdego dnia bała się, że ten właśnie będzie jej ostatnim. Bała się śmierci.
Zacisnęła mocno zęby, opuściła łeb wpatrując w ośnieżone łapy. Nie była pewna co czuje teraz, prócz wstydu i nienawiści.
Śnieg zaczął padać, wpierw rzadko, później coraz mocniej. Nie przeszkadzał jej chłód, miała grube futro oraz silną wolę, jednak długo nie wytrwa wciąż odcinając się od towarzystwa innych.

W mroźną grudniową noc, okrągły księżyc w pełni oświetlał swym skąpym, bladym blaskiem stary, zapomniany cmentarz znajdujący się w samym sercu głuchej kniei, odwiedzany jedynie przez kruki oraz wilki. Na ów cmentarz składało sie kilkanaście zrujnowanych, zapadniętych, pokrytych mchem grobów, obecnie znajdujących się pod śnieżną pokrywą. Tej nocy olbrzymi, potężny wilk o sierści czarnej niczym sadza przechadzal się samotnie po wielkiej, gęstej puszczy. Podobnie jak inne wilki czuł dziwne podniecenie związane z pelnią księżyca, toteż postanowił opuścić swoją grotę w poszukiwaniu czegoś za czym w taką noc tęsknią wszystkie wilki, choć same nie potrafią określić owego dziwnego , niewytłumaczalnego niepokoju, który ogarnia ich za każdym razem, kiedy księżyc wzejdzie na nieboskłon w calej swej okazałości. Z zachodu powiał silny, porywisty wiatr, a wraz z nim napłyneły ciężkie, kłębiaste, ołowiane chmury, przysłaniając księżyc na skutek czego zapanowała nieprzenikniona ciemność. Chwilę potem zaczął prószyć śnieg. Gdy basior dotarł na cmentarzysko wyczuł w powietrzu woń innego wilka. Instynktownie wyszczerzył ostre niczym brzytwa kły, które zablysły w mroku nieskalaną bielą. Z głębi jego gardzieli odezwał się głuchy warkot. Stanął naprzeciwko wilczycy równie czarnej jak on sam, jeżąc sierśc na karku i grzbiecie.-Kim jesteś i czego tu szukasz?-zapytał zimnym, wyniosłym głosem zawierającym ukrytą groźbę.

Ledwo uniosła łeb, ledwo obrzuciła wilka spojrzeniem, wzrok znów powędrował ku ziemi. Ciche westchnienie wydobyło się z pyska Rachel, która chciała czy nie chciała, już nie mogła być sama. Postanowiła wrócić do rzeczywistości, choć nostalgiczny nastrój wciąż tytułował jej postać.
Dwa bursztyny skierowane zostały na przybysza, który nie wyglądał na zadowolonego ich spotkaniem. Cóż, nie tylko on... Rachel nie była jednak głupia. Wiedziała co jej aktualnie grozi, lecz nie chciała wszczynać tu bójek. Siedziała więc spokojnie na swym miejscu, choć mięśnie miała napięte. Tak na wszelki wypadek.
- Poszukuję spokoju - odparła. - A jestem... - tu zatrzymała się i spojrzała na swoje ciało, by następnie znów spotkać wzrok basiora. - ...to chyba widać
W lekkim napięciu czekała na reakcję wilka, lecz jeśli nie spotkała się z kimś, dla kogo jedynie walka się liczy, nie powinna się martwić.

-Zaiste. Samotny, zbłąkany wilk, no jasne.-skomentował szyderczo.-A może zbieg?-zapytal obchodząc waderę dookoła, po czym usiadł naprzeciwko niej, zakrywając przednie łapy długim, puszystym ogonem i wlepiając w nią przenikliwe spojrzenie złotych ślepi, świecących w mroku.

Uśmiechnęła się krzywo.
- Aż tak żałośnie wyglądam? - spytała retorycznie, uspokajając się po tym, gdy towarzysz usiadł. Teraz trudno byłoby mu zaatakować ją znienacka, zatem rozluźniła się nieco. Zraz potem pokręciła łbem.
- Niestety ani jedno, ani drugie - rzekła spokojnie, wciąż z tym samym wyrazem pyska. - Jestem raczej stadnym stworzeniem - zapewniła nieznajomego, mając nadzieję że ten zrozumie o co konkretnie jej chodzi.
Śnieżna zawieja uspokoiła się nieco, toteż biały puch opadał teraz spokojnie, czasem wirując wokół nich. Taka pogoda znacznie bardziej przypadła do gustu czarnej wadery.

Nie masz co pisać? - pisz o pogodzie ;p

♠ Autor:
Haha jasne. xD
~`~
-Nie, wręcz przeciwnie. Wyglądasz bardzo dobrze.-jego śnieżnobiale kły blysnęły ponownie, lecz tym razem w szerokim uśmiechu.-I tu się różnimy, bo ja cenię sobie przede wszystkim spokój i samotnośc.-stwierdził.-Co Cię sprowadza w te strony w tę mroźną noc?-spytal lustrując ją uważnym spojrzeniem.

Zadowoliła się przemianą wilka. Sama również zdobyła się na delikatny uśmiech, nieco mniej wymuszony niż uprzedni. Z początku wrogo nastawiony basior stał się nawet przyjaznym (przynajmniej na pierwszy rzut oka) samotnikiem.
Spojrzała ku niebu, zastanawiając czy śnieżyca jeszcze się wznowi. Jednocześnie powróciły myśli o dawnym życiu, gdy również zadzierała łeb ku górze, by wezwać jednego ze swych nowych podwładnych, jak to niekiedy brzydko ich nazywała.
Westchnęła cicho, spuszczając łeb na normalny poziom.
- Wspomnienia - odparła krótko, ale konkretnie, czym powinna zadowolić towarzysza. - A ciebie? - nie powiem, w jej tonie dało się usłyszeć ciekawość. Nie znała tego wilka, musiał on być na tych terenach nowy. Od jak dawna przemierzał zarażone okolice Królestwa?

-Można rzec, że zwiedzam teren. Nigdy przedtem tu nie byłem, ale ty wydajesz się być tutejsza. Nie mylę się?-spytal. Wiatr nieco ucichł, a śnieg spadał miarowo i spokojnie.

Skinęła potwierdzająco głową.
- Krainę znam lepiej niż samą siebie - uśmiechnęła się nieco smutno, zdając sobie sprawę że taka jest właśnie prawda. Niegdyś uważała że doskonale wie kim jest, lecz teraz... Teraz już mało co było takie samo, więc nawet ona się zmieniła i to w znacznym stopniu.
- Zatem co uważasz o naszym małym Królestwie? - spytała, porzucając smutny ton i starając zmusić do nieco pogodniejszego. Rozglądnęła się teatralnie wokół, jakby chcąc zademonstrować owe Królestwo o którym wspomniała.

-No cóż, jak dla mnie to zwykły las jak każdy. Nie ma tu nic nadzwyczajnego i godnego uwagi.-wyraził swoją opinię na temat miejsca, które obecnie zamieszkiwał.-Choć przyznać musze, że jeszcze nigdy nie mieszkałem w tak przestronnej grocie jak ta, która znajduje się niedaleko stąd.-dodał.-Ty również mieszkasz gdzieś w pobliżu?-spytał.

//wybacz za nieodpisywanie - szkoła :/

Uśmiechnęła się, gdy kolejne wspomnienia napłynęły wraz z pytaniem wilka. I te dobre, i te złe, ku oczywistemu niezadowoleniu Rachel. Zignorowała te drugie, by nie krzywić pyska.
- Mieszkałam - stwierdziła, celowo naciskając na końcówkę czasownika w czasie przeszłym. Czyżby nutka goryczy wepchnęła się w wypowiadane słowo? Zadrżała na myśl, że mogła po sobie pokazać taką słabość.
- Kiedyś powiedziałbyś coś innego - zapewniła go z lekkim uśmiechem. - Zanim przyszła Zaraza, las ten otoczony był zawsze aurą tajemniczości. Nie był zwykły - dodała po chwili, oddając się wspomnieniom. Były przyjemne, innych do siebie nie dopuszczała.
Czasem aż miło wrócić myślami do przeszłości.

♠ Autor:
Spoko, doskonale Cię rozumiem.
~`~
-Zaraza? Jaka zaraza?-zdziwił się. Nie znał tego miejsca, gdyż przebywał tu zaledwie od kilku dni i nie miał jak dotąd okazji, by poznać jego historię oraz mieszkańców tu osiadłych.

Spojrzała na wilka nieco zaskoczona, lecz zaraz potem ukazało się zrozumienie. No tak, przecież niewiele wilków wie co się tu wydarzyło. Niewiele to przetrwało.
- Kiedyś kraina była bardzo urodzajna. Panowały tu trzy watahy. Jedna z nich przygarnęła pod swe skrzydła chorą, starą waderę, zsyłając na tereny zarazę, która zabiła niemal wszystkich i wszystko - skrótowo, bo skrótowo, nie było co tu opowiadać. Nie brzmiało to jak legenda, powieść czy bajeczka opowiadana dzieciom, owszem. Zazwyczaj tego typu historie brzmiały właśnie tak jak jeden z wymienionych wyżej rodzai, ale raczej nie tego spodziewał się basior.
- Na szczęście ten wilk, który ją sprowadził, również zmarł - dodała z nutką satysfakcji. To był jedyny plus całej sytuacji jaka zaistniała w niegdysiejszym Królestwie Trzech Watah.

-Więc ta wilczyca była zaraźliwie chora i ta choroba była tak groźna, że zmarły na nią wszystkie wilki?-zapytał zaskoczony, gdyż nigdy nie słyszał o tak wielkiej epidemii.-Ty z pewnością należałaś do jednej z tych watach?-spytał. Śnieg przestał padać. W lesie panowała głucha cisza. Jedynie wiatr hulał w gałęziach otaczających cmentarz drzew.

Uśmiechnęła się znów.
- Owszem, byliśmy najpotężniejsi - powiedziała to tak pewnym i dumnym tonem, że nawet sama siebie przekonała. Ostatecznie nie znała chyba dokładnej liczby osobników Jasnych, lecz dobrze wiedziała jak liczna była jej wataha.
- Członków mego stada nazywano Mrocznymi - nie umiała powstrzymać warg, które znów uniosły się lekko ku górze. Jej ślepia błysnęły radośnie.
- Teraz panują tu jedynie Ocaleni, wilki które przetrwały, w tym ja - rozgadała się, nie ma co, jednak dlaczego miałaby tego nie robić? Już od dawna nie miała godziwego towarzystwa, jedynie ona i kruki, zwiastujące śmierć. Potrzebowała kłapnąć do kogoś pyskiem, gdyż w innym wypadku zaczęłaby konwersacje z samą sobą, a to nie godziło się Alfie.

-Dużo was tu pozostało?-spytał wysłuchawszy uważnie tego co miała mu do powiedzenia. Był naprawdę ciekaw historii watahy, która była tu przed nim, choć sam nie wiedział czy dołączyłby do niej, gdyby wciąż istniała, gdyż był typem samotnika.

Pokręciła zaraz głową.
- Wszystkich wilków pozostało pięć, może nieco więcej, choć i tak przetrwali głównie Mroczni - pogrom Zarazy był dość przytłaczający. Z drugiej strony ciekawe, że to właśnie "ci źli" przeżyli straszliwą chorobę. Sama Rachel nie wiedziała od czego zależała odporność na tego wirusa.
Z Jasnych nie przeżył chyba nikt...
Właściwie nie była pewna. Spotkała kilka wilków, równie wychudzonych co ona, których pyski wydawały się być znajome, mniej lub bardziej, jednak czy to wszyscy? Może ktoś jeszcze włóczył się po Królestwie, a ona nie miała o tym pojęcia? Doskonałym przykładem był Shadow Death.
Dobrze się jej z nim rozmawiało. Doskonale pasował jej układ, w którym miała odpowiadać na pytania. Dzięki temu mogła podzielić się swą przeszłością niczym legendą, nie musząc zbytnio się otwierać, jeśli chodzi o uczucia. Taka spokojna konwersacja dobrze jej robiła.

-Mroczni. Podoba mi sie ta nazwa.-przez jego pysk przebiegł cień nieco szyderczego uśmiechu.-Więc ten teren zamieszkują jeszcze jakieś wilki. Póki co nie natrafiłem na ślady żadnego z nich. Jesteś jedynym wilkiem , którego spotkałem od prawie pół roku.-oznajmił.-Pokażesz mi gdzie mieszkasz, zebym w razie czego wiedział gdzie Cię szukać?-spytał wpatrując się w nią ze spokojem.

Niestety musiała znów pokręcić łbem. Niedługo zacznie ją boleć od tego kark...
- Nie mieszkam nigdzie - powiedziała dość dobitnie. - Jednak jeśli będziesz czegoś potrzebował, po prostu zawyj - uśmiechnęła się lekko. W krainie było tak mało wilków, że z pewnością rozpozna jego głos pośród martwej ciszy jaka ogarniała tutejsze tereny.
Teraz jednak ona wpadła na dobre pytanie.
- Pół roku to szmat czasu... Co wtedy robiłeś? - spytała, nie skrywając ciekawości. Sama powinna sobie odpowiedzieć - co ona ostatnio robiła? Prócz włóczenia się, polowania na wychudzoną zwierzynę... No cóż, nie było zbyt wielu rozrywek.
Nie podczas walki o przeżycie.

-Nigdzie? A zatem sypiasz pod gołym niebem, gdzie popadnie?-spytał, choć nie była to dla niego żadna nowość, gdyż sam nie raz sypial pod drzewami, a nawet na otwartych terenach.-Co porabiałem? No cóż, można rzec, że szukałem dla siebie miejsca na tym świecie. Nigdy nie miałem domu. Odkąd pamiętam byłem zdany tylko na siebie i wątpię by to kiedykolwiek się zmienilo. Ja nie potrzebuję nikogo. W dzisiejszym świecie nie ma nawet na kogo liczyć, dlatego też liczę wyłącznie na siebie.-odparł dumnym głosem.

Oh, wreszcie odmiana! Kiwnęła głową, zgadzając z pierwszym pytaniem. Czasem znajdzie sobie co prawda rozłożyste drzewo, by schować pod jego gałęziami, jednak w ich krainie to raczej rzadkość.
Następnie wysłuchała wywodu basiora w skupieniu, mimowolnie uśmiechając się lekko. Typ samotnika, nie ma co. Ukazywał się tu w pełnej okazałości.
- I ja tak kiedyś miałam - przyznała, wracając myślami do chwil samotnej wędrówki, dawno temu. - Później jednak postanowiłam nieco się zmienić, co, jakby nie patrzeć, wyszło mi na dobre - stwierdziła. Cóż, jeśli nie liczyć, że połowa jej watahy nie żyje, a i ona może nie przetrwać po zarazie, to żyło się jej całkiem dobrze.
- Nigdy nie myślałeś by wstąpić do watahy? - spytała się. Nie spotkała zbyt wielu wilków które nawet nie rozważały tego, jak można żyć w watasze i czy nie jest to korzystniejsze od życia na własną łapę. Ale kto wie kogo tym razem los jej zesłał...?

-Ano nie. I cóż Ci po tym, że żyłaś w watasze, skoro teraz zostałaś całkiem sama? Co? Zamierzasz szukać kolejnego stada z zamiarem przyłączenia się do niego i płaszczyć się przed tymi durnymi, zadufanymi w sobie pseudo-przywódcami, którzy mają się za nie wiadomo kogo?-zapytał , a w jego głosie przebrzmiała wyraźna pogarda. Właśnie tego nie byłby w stanie znieść: że ktoś mógłby nad nim stać i rozporządzać jego losem. Był zbyt dumny i honorowy, by podporządkować się komukolwiek. Co innego, gdyby sam mógł pełnić rolę alfy, ale jakoś nigdy nie kwapil się do współżycia z innymi wilkami, ceniąc sobie niezależność i samotność. Wolał chodzić sam własnymi ścieżkami, niż prowadzić za sobą rozwydrzoną bandę darmozjadów, którzy do niczego nie byli mu potrzebni.

Z każdym słowem wilka, uśmiech na pysku Rachel poszerzał się. Gdy ten skończył, zaśmiała się krótko.
- Tak się składa, że aktualnie to ja jestem durnym, zadufanym w sobie pseudo-przywódcą, który ma się za nie wiadomo kogo, choć usunęłaby kilka przydomków - powiedziała wesoło. Jedyna wataha w krainie, a ona nią włada. Może nie jest jeszcze zbyt liczna, jednak to może się niedługo zmienić. Wystarczy, że dołączy do niej jeszcze kilka wilków.
- I nie żądam, by ktokolwiek się przede mną płaszczył. Wataha zapewnia przeżycie - dodała po chwili, wzruszając lekko barkami. Była przekonana do swych słów, dlatego wypowiedziała je w lekkim naciskiem.
W krainie z pewnością jest wiele nieprzyjaznych stworzeń i jeśli napadną one na samotnego wilka, ten nie przeżyje. Gdy jednak wilk ten będzie miał stado, będzie zdolny je przywołać. Stado go uratuje, a przynajmniej spróbuje. Tak to zawsze działało.

-Poważnie?-zapytał zawstydzony, gdyż tego się nie spodziewał.-Emm, wybacz, nie miałem na myśli rzecz jasna wszystkich alf, tylko te no, wywyższające się . W końcu każdy z nas jest inny i inaczej postrzega pewne sprawy.-wyjaśnil speszony.-A zatem to Ty byłaś przywódcą nieistniejącego już stada, które niegdyś mieszkało na tych ziemiach. Zamierzasz odnaleźć zbłąkane osobniki, by dalej im przewodzić?-spytał zaciekawiony. Nieznajoma wilczyca coraz bardziej go intrygowała.