Cmentarz Marsa

Przybył do Seregel i od razu postanowił pozwiedzać tutejsze miejsca. Zaczął od ruin świątyni, a dokładniej - od Cmentarza Marsa. Uwielbiał takiego typu lokalizacje, gdzie poniewierały się najróżniejsze pozostałości dwunogów. Zawsze mógł zagarnąć coś dla siebie, tak samo jak kilka lat temu w wiosce człowieka - przywłaszczył sobie wtedy między innymi naszyjnik z czerwonymi koralami i kilka małych trupich czaszek na solidnych sznurach, które nosi na ciele do tej pory. Bardzo mu przypadły do gustu.
Idąc nieśpiesznym krokiem wśród nagrobków w oddali zauważył dwie czarne persony. Jako iż od pewnego czasu doskwierał mu brak towarzystwa, postanowił podejść do nich i rozpocząć dłuższą bądź krótszą wymianę zdań, bez względu na konsekwencje.
Po kilku minutach znalazł się przy Rachel i Shadow Death. Usiadł na ziemi, leniwie machając puszystą wachą, po czym elegancko odchrząknął po ostatniej wypowiedzi samotnika.
- Moje uszanowanie. - rzekł pogodnie do wilków i rozejrzał się po okolicy.

Zaśmiała się znów. Już dawno nie miała ku temu sposobności, a gdy ta wreszcie nadeszła, cieszyła się każdą chwilą w której mogła słyszeć swój perlisty chichot. Cóż za Narcyz!
Już otwierała pysk, by odpowiedzieć, jednak przerwało jej nadejście kolejnego, nieznajomego osobnika. To zaskakujące jak szybko kraina stara się odżyć, przyzywając do siebie nowe osobniki.
Skinęła grzecznie łbem, a uśmiech zniknął z jej pyska. Ten wspaniały wyraz jaki niekiedy się u niej pojawiał był przeznaczony tylko dla nielicznych...
- Witaj - powiedziała, obserwując postać jaka przed nią siedziała. Dość ufne stworzenie, nie ma co. Przecież wilczyca i czarny basior mogli w każdym momencie skoczyć na przybysza, bez powodu.
Zwróciła się znów do Shadow Death.
- Część już odnalazłam. Reszta prawdopodobnie zginęła - powiedziała tonem nieprzyozdobionym żadnymi uczuciami. Tak wiele wilków... Przyjaciół. Sojuszników. Wrogów. Nawet tych ostatnich było jej nieco szkoda.
Po raz kolejny spojrzała na przybysza, lecz nie odezwała się do niego więcej. Czuła się nieco nieswojo przebywając w towarzystwie obcego, który wpadł tu w środku konwersacji. Lecz Rachel nie dopuściła by ta została przerwana.

Nagle basior zaczął gwałtownie węszyć, unosząc łeb. Wyczuł bowiem zapach innego wilka. Po chwili ów wilk wyłonił się zza drzew i podszedł do nich. Czarny basior popatrzył na niego wrogo, ale widząc, że nowo przybyły jest przyjaźnie nastawiony, jego wzrok złagodniał.
-Jesteś członkiem jej watahy?-zapytał lustrując go bacznym, wnikliwym spojrzeniem swych złotych, świecących w mroku ślepi.

Dość ufne stworzenie? Dobre sobie. Gdyby Shadow, czy chociażby Rachel wyglądaliby na groźnych, Jahimees w ogóle by do nich nie podchodził. Bynajmniej tak nie było. A nawet jeśli już, to bez trudu by się z nimi rozprawił. Chyba. Nigdy nic nie wiadomo, jak to mówią.
- Jestem samotnikiem. - odrzekł ze stoickim spokojem w stronę czarnego basiora, co jakiś czas zerknąwszy na złotooką alfę watahy ocalałych.
- Może niebawem założę własną watahę... - dodał po chwili, przedstawiając swoje niedoszłe zamiary.

Założyć watahę, co? Rachel dobrze się na tym znała, toteż w mimowolnym odruchu zaczęła oceniać wilka jako swego niedoszłego rywala. Był nieco starszy od niej, jak się przynajmniej mogło zdawać, toteż zapewne bardziej doświadczony, ale czy w sprawach rządzenia? Rachel miała za sobą dość długi staż. Jednak z takim wyglądem... Cóż to za ozdóbki? Nie wyglądały do końca poważnie, można je określić nawet mianem komicznych. Niekoniecznie wszyscy ewentualni członkowie stada będą go brać na poważnie.
- Och, naprawdę? - spytała retorycznie. - Cóż, powodzenia. Acz zapewniam, wielu samotnych wilków w tej krainie nie znajdziesz - nieco kąśliwa uwaga, lecz, jak już powiedziałam, Rachel od początku chciała pozbyć się konkurencji, z którą w późniejszym czasie musiałaby walczyć o tereny.

-Kolejny zbłąkany samotnik na tych terenach, no prosze. Cóż za zbieg okoliczności.-stwierdził z ironią obchodząc go naokoło, po czym stanął przed nim w pełnej swej okazałości. Był od niego dużo większy i masywniejszy, toteż w starciu z nim bury wilk nie miałby żadnych szans.-Co to ma być? Z cyrku się urwałeś czy jak?-zapytal szyderczo, spoglądając wymownie na gruby sznur , który nowo przybyły miał na szyi, zdobny w breloki, na które składaly się trupie czaszki i czerwone korale.

- Pożyjemy, zobaczymy. - rzekł spokojnie do Rachel nie robiąc sobie nic z jej wypocin. Miła osóbka, nie ma co. Ciekawe co się stanie, gdy będzie chciała odnaleźć jakichś sojuszników. Z takim podejściem, kto wie? Może zajmie jej to połowę życia, albo i dłużej? Nie wiadomo.
- Możesz powtórzyć? Nierówno się oplułeś. - odparł do drugiego samotnika o mały włos nie wybuchając przy tym gromkim śmiechem. Jeszcze kilka minut temu ów dwójka czarnych wilków zdawała się być dość poważna i opanowana, teraz jednak Jahimees zauważył, że odstawiają kompletną błazenadę, cokolwiek by to znaczyło. Nie oceniaj znów książki po okładce, Jah. Patrz przez to, jakich oszołomów odnajdujesz i to w krainie do której ledwo zdążyłeś wstąpić... ogranicz lepiej proszę znajomości i pogawędki do minimum.

Wypocin? Wilczyca nie używała zbyt wyszukanych słów, toteż zbytniego wysiłku umysłowego nie poczyniła. Skoro jednak tak to określono...
Uśmiechnęła się wesolutko, na słowa Jahimees'a. Taki spokojny, taki opanowany i dumny. Lepszy od nich, prawda? Najwspanialszy w krainie, jak mniemam. Ciekawe czy tak samo cicho będzie zachowywał się gdy Rachel postanowi rozszarpać mu ten zadziorny pyszczek.
Później zaśmiała przyjaźnie.
- Zostaw go, Shadow, on jest panem sytuacji, nie widzisz? - spytała nad wyraz poważnie. Mrugnęła przy okazji do czarnego samotnika, lecz nie uczyniła tego zbyt skrycie. Uśmiech błąkał się na jej pysku.
Nie zamierzała bawić się z tym samotnikiem, skoro ten w zanadrzu miał jedynie oklepane riposty bez krzty kreatywności. Dodatkowo sam niemal śmiał się ze swych żarcioszków. To już się jej przejadło. Mogłaby teatralnie ziewnąć, lecz i takie czynności zdawały się być niemal przestarzałe.
- Wybacz mu, nie przepada za słabszymi od siebie - wciąż uprzejmy ton, zero agresji, tylko przyjazny uśmiech. Jednym słowem - idealne przedstawienie.
Cieszyła się iż na swej drodze spotkała Shadow Death. Wraz z nim być może zdołają nieszkodliwie (a może szkodliwie) pognębić nieco Pana Spokój.

-Na to wygląda. No cóż raczej długo tu miejsca nie zagrzejesz.-stwierdził ironicznie wpatrując się w przybysza z pogardą.-Na mnie już czas, ale mam nadzieję, ze jeszcze się zobaczymy.-uśmiechnał się lekko do wadery, po czym ruszył w swoją stronę dumnym, pewnym siebie krokiem, znikając w gęstwinie drzew.

z/t

To było komiczne. Nad wyraz komiczne. Gdyby tylko oni widzieli siebie z boku...
- Chyba twój pseudo giermek postanowił już nas opuścić. - stwierdził zadziornie po chwili, odprowadzając jednocześnie czarnego samotnika wzrokiem. Jednego oszołoma mniej.
- Zawsze taka jesteś? - zapytał dosyć banalnie kruczoczarną samicę, mając na myśli oczywiście jej charakterek. Kto wie, może zachowywała się tak tylko przy swoim kochanku? Jahimees obstawiał każdą możliwą, nawet najgorszą alternatywę.

I wtem z mgły, niedaleko jednego z bliższych nagrobków, wyłoniła się Srebrnooka. Łypnęła pobieżnie w kierunku odchodzącego czarnego basiora, który notabene wydał jej się nieco podejżany, po czym minęła brązowawego nieznajomego i usiadła za Rachel. Nos i tym razem jej nie zawiódł... Choć kierowała się wonią tego, który właśnie zniknął w gęstwinie drzew.
Uważnie spojrzała na długouchego samca.
- Witaj, matko - wyszeptała niemalże du ucha czarnej wadery, nie odwracając wzroku. Łapy odmawiały jej posłuszeństwa, a kiszki skręcały się z głodu, zdołała jednak przybrać dumną postawę godną córki Alphy. Musiała w końcu jakoś nadrobić braki w wyglądzie - nieco wyliniałe futro, drgające kończyny i wychudła sylwetka nie wróżyły najlepiej i zdradzały przebytą chorobę.

Skinęła łbem odchodzącemu samotnikowi, mając nadzieję że jeszcze kiedyś spotka go na swej drodze.
Za to drugiemu basiorowi rzuciła spojrzenie, które jasno mówiło, że jego wypowiedź była tak zbędna, jak zbędne są wilkom skrzydła. Och, ale ona przecież nie miała tak dobrego wzroku jak on, toteż z pewnością nie zauważyła odejścia Shadow Death. Szkoda...
- Nie - odparła na pytanie wilka. - Tylko wtedy gdy ktoś mi się nie spodoba - dodała, by objaśnić swe myśli.
Później dostrzegła szarą kulkę idącą w jej stronę.
Nie, już nie kulkę - upomniała się w myślach. Lantia była już wysoka, niemal tak wysoka jak ona, lecz znacznie chudsza. Ją dotknęły lepkie ręce choroby, lecz wydostała się z ich uścisku, nie zmarła tak jak pozostali.
Śledziła ją spojrzeniem, aż ta podeszła.
Matko? Zdawało się, że już wyjaśniły sobie tę sprawę, lecz Rachel nie sprzeciwiła się temu mianu.
Jej również skinęła łbem
- A ty? Zawsze opanowany i spokojny? - nie przerwała rozmowy z Jahimees'em.

- Dobrze wiedzieć. - skwitował krótko, nadal nie wyrażając po sobie żadnych emocji. Ani w jego głosie, ani po licu nie można było dostrzec, czy był aktualnie zły, czy też zadowolony. Pysk wiecznie wieńczyła mu maska zobojętnienia i najzwyczajniejszej w świecie neutralności, czasem jedynie przyodziewając się w większy bądź mniejszy uśmieszek. Prawdopodobnie tylko dla rozruszania zastygłych mięśni twarzy. Cóż poradzić, taki był od urodzenia.
W oddali zauważył idącą w ich stronę wychudłą srebrnooką wilczycę, która - jak się po chwili okazało - była córką czarnej alfy watahy ocalałych. Zmierzył ją od stóp do głów i skinął jej lekko łbem w geście powitania. Zdziwił się jednak, a gdy ta usiadła za swą rodzicielką i wyszeptała jej coś do ucha, prawie całkowicie znikając z pola widzenia czerwonookiego samotnika. To raczej do normalnych zachowań wilka nie należało. Czy ta cała Wielka Zaraza tak na wszystkich zadziałała?
- Owszem. - wychrypiał do Rachel, utkwiwszy swoje spojrzenie na jednym z okolicznych podniszczonych nagrobków.

Słysząc odpowiedź basiora przekręciła lekko głowę i czujniej postawiła uszy. Na jej pysk wpłynął delikatny uśmieszek. Mogłaby nawet wyglądać uroczo, jednak czarne "znaki" pod oczami robiły swoje, psując cały efekt.
Gdyby wciąż była szczeniakiem, pewnie przydreptałaby do nieznajomego i z lubością wgryzłaby się w jego ogon, by przetestować ten ponoć wielki spokój i opanowanie. Niestety (a może stety?) już dość dawno wyrosła z podobnych pomysłów. W myślach stwierdziła, że nieznajomy, kimkolwiek jest, w cale nie wygląda źle... W prawdzie te całe ozdóbki są dość obciachowe i pewnie przeszkadzają w trakcie polowań i walk, ale... Ale... Gość jest wyjątkowy, tak? Może i charakter (pomijając kwestię spokoju i opanowania) ma nie najgorszy?
Zmrużyła ślepia, gdy brązowawo-burawy jegomość odwrócił wzrok. Cóż to? Jest ze mną aż tak źle? Ledwo powstrzymała się od powiedzenia tego na głos.

Nie uwierzyła basiorowi. Nie można być wiecznie opanowanym i nie stwierdziła tego z powodu napływu zazdrości czy innych uczuć które mogłyby uformować tego typu zdanie. Po prostu dobrze o tym wiedziała, a jeśli wilk naprawdę był tak naiwny by wierzyć swym słowom, to Rachel szczerze mu współczuła.
Powędrowała wzrokiem w tym samym kierunku co i on.
- To dość niezdrowe - rzekła obojętnym tonem. - Możesz skończyć jak oni - zapewniła basiora i nie kryła się w tym żadna sugestia. No, może malutka.
Ale czy wilk tak opanowany jak on zwróci w ogóle na to uwagę? Wątpliwe...

Wilk nagle stracił chęć do rozmów, najwyraźniej dzięki swojemu niezwykłemu opanowaniu. No cóż, trudno... Odwróciła niechętnie wzrok od nader interesującego obiektu i wyszeptała kolejne słowa wprost do ucha matki.
- Mam dobre wieści. Chodzi o moją przypadłość i rozmowę ze specjalistką. Spotkanie przebiegło pozytywnie. Nie wiesz może, gdzie przebywa Moria? Chciałabym z nią pogadać.
Podniosła zadek i odsunęła się nieco, robiąc miejsce na wypadek gdyby Rachel zechciała wstać.

Jeszcze przez moment taksowała basiora spojrzeniem, lecz oderwał ją od tego cichy szept, jaki zabrzmiał w jej uszach. Kątem oka wpatrywała się w "córkę", wysłuchując co ma do powiedzenia.
Wyraz pyska pozostał niewzruszony, ostatecznie trzeba było zachować ostrożność w towarzystwie nieznajomego, lecz gdyby przebywały w samotności, Rachel z pewnością uniosłaby brew.
Spotkanie ze specjalistką? Pozytywnie? Lantia mówiła jakby szyfrem, może również z powodu obecności nieznajomka.
Koniec końców Rachel została o coś zapytana. Nie zamierzała drążyć tematu tajemniczego przekazu. Nie tutaj. Nie teraz.
Zwróciła pysk w kierunku Srebrnookiej, łapiąc na moment jej spojrzenie, tak podobne do spojrzenia Tenebry.
- Dawno jej nie widziałam, musisz jej poszukać - odparła równie cicho, choć te słowa i tak o niczym świadczyć nie mogły, jeśli nie znało się pytania Lantii.

Przytaknęła głową i bez słowa ruszyła na zachód. Miała nadzieję, że zmierza we właściwym kierunku... I że jeszcze kiedyś potka przystojnego basiora, może w bardziej sprzyjających okolicznościach. Gdy w pobliżu nie będzie matki... Uśmiechnęła się pod nosem i opuściła łeb.
Wkrótce zniknęła za zasłoną mgły, niczym duch. Pozostał po niej tylko zapach unoszący się w wilgotnym powietrzu i ślady łap na śniegu.

Po chwili i Rachel ulotniła się ze śnieżnego miejsca, acz udała się w zupełnie odmiennym kierunku niż Lantia. Basiora obdarzyła krótkim, łaskawym spojrzeniem swych bursztynowych ślepi, lecz nie dało się z nich wyczytać nic konkretnego. Skinąć głową? Gdzie tam... Była Mroczną, nie godzi się jej kłaniać byle komu.
Nie śpieszyło się jej. Łapy powolnie unosiły się, przemieszczały i opadały, by zagłębić w białym puchu. Choć wokoło tyle się działo, w jej umyśle panowała pustka, co było dość miłą odmianą. Miło jest bowiem czasem nie myśleć...
z/t